Gezinsleven in teken van talent
Pieter van den Hoogenband weidde er al eens een column aan. Een topsporter in wording en de 10.000 uren-regel. Het aantal trainingsuren dat een topsporter nodig heeft om zowel fysiek als mentaal optimaal in balans te zijn. Luc Kroon (14) gaat al enige tijd vóór en na school het water in. Het Volendamse talent zwom enige tijd geleden een nationaal jeugdrecord van Van den Hoogenband uit de boeken en tijdens het recente Jeugd NK stond er ook geen maat op hem. Niet alleen hij maakt eindeloos veel uren; ook de ouders brengen die offers. Talrijke ouders zijn er, die kindlief tot een bepaalde leeftijd overal en op elk willekeurig tijdstip naar de sportlocaties brengen. Het gezinsleven in het teken van zwemmen. Een dag mee met talent en opvoeder, vanaf een klokje dat de meeste mensen nog in dromenland zijn.
04.25 uur. De wekker gaat. Moeder Jenny maakt de voeding klaar en zoon Luc brengt de zwem- en schoolspullen in gereedheid. ’We komen er aan’, appt Luc om vijf voor vijf. 1.95 meter neemt in de auto van de verslaggever plaats op de achterbank, tussen twee kinderstoeltjes in. Of dat gaat? ‚,Ik zit.” Man van niet teveel woorden, puber maar geen praatjesmaker. Luc Kroon is zich heel goed bewust van wat er allemaal gaande is, maar ook ultranuchter. Ook na dat nieuwe jeugdrecord op de 200 meter vrije slag. ,,Op het moment dat je dat hoort, is het natuurlijk wel leuk en twee dagen later nog steeds. Maar daarna ga je weer verder. Er zijn sindsdien wel meer mensen die op je afkomen, ook tijdens wedstrijden. Maar in Volendam is iedereen nuchter en blijft ook iedereen hetzelfde. Ik ook.”
Als hij ergens een hekel aan heeft, is het een training over te moeten slaan. Het typeert zijn intrinsieke motivatie. ,,Een enkele keer heb ik niet zoveel zin als de wekker is gegaan, maar dat is als een andere zwemmer in het trainingsprogramma heeft gekeken en met de rest deelt dat we de volgende dag zes kilometer moeten zwemmen. Daarom kijk ik vooraf nooit naar dat programma. En als ik eenmaal in het water lig, is het oké. Bovendien weet je dat die trainingen erbij horen”, zegt Luc.
,,Heb je je kwark met banaan al gegeten?”, vraagt zijn moeder onderweg. ,,Oh, shit. Doe ik zometeen.” Op de donkere weg tussen de weilanden in, richting Alkmaar, is geen tegenligger te bekennen. Als zijn moeder vertelt dat zij en haar partner Gerard als ouders alle wedstrijden bezoeken en hem straks ook achterna reizen voor een internationale wedstrijd in België, klinkt het verbaasd vanaf de achterbank: ,,Komen jullie dan ook? Dat hoeft toch niet.” Moeders schudt het hoofd. ,,Dat is Luc”, zegt ze later als we om 05.45 uur van onder het vriespunt buiten naar de warmte van het binnenbad van de Hoornse Vaart lopen. ,,Die vind alles gewoon, niet bijzonder. Hij snapt dan niet dat wij uren in de auto gaan zitten om hem wat baantjes te zien zwemmen. Terwijl het echt wel bijzonder is, wat hij qua progressie aan het doen is. Later, als hij zelf kinderen krijgt, zal hij het met terugwerkende kracht begrijpen. Of hij het waardeert? Zeker. Kinderen vinden veel dingen snel normaal, want het is zo gegroeid. Daar ben je ook kind voor. Maar daar praten we natuurlijk wel over thuis.”
’Een keer naar Coldplay moet kunnen; maar de volgende morgen staat de wekker om 04.25 uur’
,,Voor mijn laatste verjaardag had hij naast het cadeau een extra bos bloemen gehaald als dank voor wat wij doen. Ik vraag ook wel eens of hij het beseft wat wij voor hem doen, maar dat besef heeft hij wel. Tuurlijk zijn er wel eens momenten, dat er een discussie is en dat je op dat moment juist benadrukt dat wij er als ouders zoveel voor over hebben. Bijvoorbeeld als zijn vrienden bij elkaar komen op een vrijdag- of zaterdagavond en Luc daar – hoe begrijpelijk dat ook is – ook tot wat later bij wil zijn. Want hij kan dat zich niet permitteren als hij de volgende morgen zo vroeg op moet. Als er geen wedstrijd is of training, dan kan dat. Er zijn ook mensen die tegen ons zeggen dat hij een hoop mist; maar wat mist hij dan? Na het recente Jeugd NK, waar hij weer heel goed presteerde, kwam plotseling de kans om met z’n vrienden naar het concert van Coldplay te gaan. Dan vraagt hij of hij mag en dan moet zoiets ook een keer kunnen. Al weet hij dat de volgende morgen de wekker nog vóór half vijf gaat.”
,,Misschien kan hij niet alles hetzelfde doen wat zijn vrienden doen, maar hij krijgt voor dat ’laten’ zoveel mooie dingen terug. Zoals deelname aan de International Children Games in Australië, een trainingskamp op Mallorca. Het is gewoon een ander leven in zijn jeugd. Het samen ergens naar toe werken, dat vindt Luc ook geweldig, zoals het samen trainen en de onderlinge omgang met zwemtoppers als Sebastiaan Verschuren, Joost Reijns en de anderen. Hij heeft mij alleen nog maar nodig voor z’n was en het eten, zo zelfstandig en volwassen is hij al. En straks gaan er misschien nog meer mooie dingen gebeuren, zoals deelname aan het EYOF (Europese Olympische Spelen, red.) volgend jaar.”
Zoonlief ligt om 06.00 uur samen met de andere zwemmers al in het water van de Hoornse Vaart in Alkmaar. Moeder Jenny fungeert als trainersassistente en stipt telkens – het schema van trainer Ronald Stolk aflezend van een iPad – de te trainen afstanden aan. ,,Het zwemmen in de vroege ochtend begon al bij Ed-Vo in Volendam. Toen was hij acht jaar en initieerde trainster Monique Tuijp dat een groepje talenten op dinsdagochtend vanaf half zes in het bad lag. Dat was heel bijzonder, want je mocht meedoen als je goed was. Vanaf het begin, heeft hij steeds bij de jeugdtop gezeten, mede omdat hij groter was dan de rest. Met kop en schouders stak hij er letterlijk en figuurlijk boven uit. Zijn lengte is 1.95 meter, met een spanbreedte van 2.03 meter. Dat betekent dat dat laatste acht centimeter langer is. Dat hebben apen ook. Artsen vermoeden dat zijn lengte naar 2.03 meter gaat, maar dat zou ook tien centimeter daarboven kunnen komen. Dat hopen we niet voor Luc, want het moet wel acceptabel blijven voor hem. Hij heeft gelukkig nog nooit last gehad van groeiproblemen, daar zal het zwemmen zeker aan hebben bijgedragen. In deze sport spreken ze van een gunstig lichaam, het kan niet groot genoeg. Des te groter de klappen die hij maakt, des te meer water pakt hij.”
Ook tijdens de training valt de focus van Luc op. Tijd voor spelen is er niet. Misschien langs de kant even een dolletje, maar in zijn domein – het water – wordt de tijd optimaal ingevuld. Als hij gedisciplineerd onder meer het zwemmen met de gevulde jerrycan heeft voltooid en gauw gedoucht is, duikt de leerling van 3 VWO Cambridge op de weg terug nog even in zijn studieboek Duits. Om half negen is hij terug in het dorp, pakt z’n fiets, de schooltas gaat over z’n schouder. Op weg naar het Don Bosco College. De auto zet ’s middags weer koers naar Amsterdam. Voor training nummer twee in het Regionaal Talenten Centrum onder leiding van Paul Weijers. ,,Inmiddels zitten we op vier ochtendtrainingen, een keer naar Amsterdam en drie keer in Alkmaar, ’s middags keert hij meerdere keren per week terug voor een training en op de andere dagen doet hij nog twee keer een kracht- en fitnesstraining. Als ouders verdelen we alles. Anders houd je het niet vol. Op dinsdag werkt mijn man thuis en neemt zijn laptop mee om te kunnen inloggen en in het zwembad te kunnen werken. We hebben nog een zoon van twaalf. Die moeten we een ochtend per week een half uurtje na het opstaan alleen laten. Dat is best moeilijk, want ’s winters is het nog donker en dan alleen thuis, da’s niet fijn. We proberen altijd met één ouder bij de wedstrijden van beide te zijn. Als Jeff op zaterdag een voetbalwedstrijd heeft, is één van ons beide aanwezig. Volgend jaar gaat Luc fulltime trainen in Amsterdam en van het DBC naar het Caland Lyceum in Amsterdam, een loot (Landelijke Organisatie Onderwijs & Topsport)-school. Daar kunnen topsportleerlingen hun lesstof oppakken waar en wanneer ze dat – naast wedstrijden, toernooien, trainingen en stages – het beste uitkomt. Dat moet wat rust geven. Dan kan hij ’s morgens worden gebracht, dan is het na de ochtendtraining tien minuten fietsen vanaf het Sloterpark Bad naar school en kan hij ook met de bus terug.”
’Recentelijk ben ik nog voor gek verklaard’
,,Hoe logisch het is, dat je dit doet voor je kind? Heel logisch. Zolang Luc er plezier in heeft en er zo voor leeft – want hij zet echt alles opzij voor het zwemmen – dan moet je hem deze kans geven en hem daarbij begeleiden. Dat zouden we voor onze andere zoon ook doen, als hij met voetbal in de selectie zou komen. Recentelijk ben ik nog voor gek verklaard. Dat we zo ons leven op z’n kop zetten. Maar als je niet in deze situatie zit, kun je je dit niet voorstellen. Je groeit er zelf ook in mee. Het is allemaal in een stroomversnelling gekomen, hoe hard het met hem gaat. Maar ik vind het zelf zo mooi om te zien, het zwemmen. Door Luc is het ook mijn passie geworden. Tuurlijk kijk je vooral naar hoe hij het persoonlijk doet. Dat hij tijden verbetert, progressie maakt. Dat hij technisch een hele mooie race blijft zwemmen als hij vermoeid is. Maar ook hoe hij zijn sport beleeft. Dat vind ik ook als ik andere jongeren met gedrevenheid zie trainen. Ik vind het nooit erg om mee te gaan, vind een training ook mooi om te zien. Maar het is zeker zo dat ons gezin behoorlijk in het teken staat van Luc en het zwemmen. We moeten zelf ook dingen laten lopen, zoals feestjes.
Hoe hij het allemaal doet, de combinatie met zijn school, daar neem ik mijn petje voor af. Hij moppert nooit ’s ochtends bij het opstaan en ook niet in de avond als hij vroeg naar bed gaat. Aanvankelijk was dat negen uur, tegenwoordig om kwart over acht. Hij heeft laatst een sportkeuring ondergaan en die arts zei ook dat acht uur slaap tekort is. Als hij door een aangepast rooster wat eerder thuis is, dan gaat hij even kort liggen. Zoals Pieter van den Hoogenband ook zijn powernaps deed. Wij als ouders liggen tegenwoordig ook om kwart voor tien in bed, anders trekken we dit niet. Voorheen was dat elf uur, maar dat ga je voelen. Laatst hadden we een avondje uit, daar loop je dan de rest van de week achteraan.”
Zoon Luc hoort het allemaal aan, als de terugreis naar Volendam in het begin van de avond wordt aanvaard. Glimlacht af en toe. Bescheiden, maar ook zelfbewust. ,,Ik maak m’n huiswerk in de middag. M’n vrienden zie ik vanwege het zwemmen niet zo vaak. Tuurlijk heb je wel eens het gevoel dat als zij bij elkaar zijn op zaterdagavond, dat je daarbij wilt blijven in plaats van eerder weggaan. Dat is logisch. Af en toe mis je dus iets. Maar daar staat ook heel veel moois tegenover. Australië, waar ik deel mocht nemen aan de International Children Games, vond ik zo bijzonder, ik wil absoluut terug naar dat land. En ik weet waar ik het allemaal voor doe. Om proberen deel te nemen aan de EYOF en later aan de echte Olympische Spelen.”
Bron: Eddy Veerman, Nieuw-Volendam.nl